Historia prawa jazdy w Polsce – część II
Z poradnika można się było również dowiedzieć, że prywatne samochody w okresie międzywojennym nie podlegały badaniom okresowym, a pojazdy wyposażone w hamulce na cztery koła musiały mieć zainstalowany z tyłu czerwony trójkąt, który ostrzegał przed ostrymi hamulcami.
Zainteresowanie kursami ciągle wzrastało, zaczęły powstawać inne organizacje oferujące kursy nauki jazdy jak Akademicki Klub Sportowy czy Akademicki Klub Samochodowy. Szkolenia kierowców często prowadzone były przez „mistrzów kierownicy”, których nazwiska miały być najlepszą reklamą dla ośrodka szkolenia kierowców.
W okresie międzywojennym najbardziej znane kursy samochodowe w Warszawie były prowadzone przez Heliodora Prylińskiego, Szkołę Jazdy inż. Bolesława Froma oraz Centralne Kursy Samochodowe przy ulicy Mariensztat.
Historia prawa jazdy w Polsce
Renomowane szkoły dysponowały nowoczesnymi samochodami przeznaczonymi do nauki jazdy, a sale wykładowe zawierały tablice poglądowe opisujące budowę silnika i podzespołów auta oraz makiety i pomoce naukowe często oparte na pomysłowości ówczesnych instruktorów.
Jednym z takich pomysłów był modelik auta wyposażony w linkę hamującą, na którym kursanci obserwowali skutki hamowania kół przednich i tylnych. Niektóre szkoły jazdy oferowały swoim kursantom możliwość zakupu własnego auta na bardzo dogodnych warunkach.
Szybki rozwój motoryzacji przyciągał do tej branży różnego rodzaju oszustów. A na drogach plagą stawali się źle wyszkoleni i pijani kierowcy. To w okresie międzywojennym powstało określenie „pirat drogowy”.
Wybranie odpowiedniej, renomowanej szkoły dawało gwarancje zdania egzaminu. Amatorskie prawo jazdy uzyskiwało około 70% zdających, a zawodowe co drugi.
Zdać egzamin było trudno ponieważ egzaminator musiał dbać o swoją opinię i prestiż. Zjawisko korupcji wśród egzaminatorów było bardzo rzadkie i występowało na zasadzie incydentalnych przypadków.
Każdy wypadek spowodowany przez egzaminowanego był zapisywany w kartotece egzaminatora. Zbyt duża liczba wypadków wpływała na złą ocenę egzaminatora i mogła go pozbawić prawa wykonywania zawodu. Sito egzaminacyjne było bardzo gęste. Miało to swoje dobre strony, spośród 241 młodych i niedoświadczonych kierowców w wypadkach i kolizjach drogowych uczestniczyło tylko dwóch.
W 1924 roku najpopularniejszy magazyn automobilistów „Auto” przystąpił do tworzenie pierwszej centralnej ewidencji kierowców. Wykaz osób obejmował wszystkie województwa i był publikowany co miesiąc na łamach magazynu.
Dynamiczny rozwój motoryzacji przerwała II wojna światowa, a rozporządzenia i regulacje drogowe zostały podporządkowane warunkom wojskowym. Kolejny okres to powojenna odbudowa przemysłu motoryzacyjnego i komunikacyjnego, ale to już inna historia.
Ilustracje pochodzą z kolekcji dr historii Katarzyny Kuligowskiej